Vrouwenjaloezie
Wij hebben thuis nog net niet de vlag uitgehangen, maar dat hadden we eigenlijk wel moeten doen. Onze Betty heeft namelijk weer gelammerd! Na twee kinderloze jaren mocht het toch weer gebeuren. Betty is ons zwarte schaap met een witte bles in de voor de rest Texelse koppel. Ik heb al dikwijls over Betty geschreven want ze is een bijzonder apart portret. Eigenlijk is ze van onze middelste zoon, maar naarmate hij ouder werd, ben ik steeds meer haar baas geworden. Betty is de leider van de kudde en als ik haar weet te overreden wat te doen, dan volgt de rest als vanzelf. Dat is harstikke makkelijk. Betty heeft aan een half woord genoeg. Ook in het negatieve. Als ik de hekken klaar zet om de koppel te bekappen, heeft Betty dat als eerste in de gaten en neemt zij het voortouw om de zaak in de bulten te jagen. Ik moet dan dus slim zijn…
Als onze kleine kudde in de winter elders graast en ik kom even een kijkje nemen, ziet Betty mijn auto op de drukke weg al gaan en volgt ze met haar scherpe blik waar ik het weiland binnen zal stappen. Dan neemt ze de hele groep op sleeptouw en komt ze me tegemoet. Steevast moet ik haar dan even aanhalen. Afgelopen winter moesten de schapen vaker dan gewoon verweid worden in verband met de muizenplaag. Eenmaal moesten we zelfs een hele tocht maken door stukken ‘woestijn’ waar de muizen nog geen sprietje hadden laten staan. Het leek mij verstandig dat even samen met mijn vrouw te klaren. Dat vond Betty raar. Altijd als ik iemand meeneem, ‘zal er wel iets bijzonders moeten gebeuren’. Onrustig loopt ze dan met gesperde ogen naar mijn eega te kijken van ‘wat mot dat mens nou?’ ‘En d’r is hier ook nog eens niks te vreten…’
Drie jaar geleden bracht Betty een onvoldragen, ingedroogde vrucht. Gelukkig kwam er ook nog een levend ooitje achteraan. De verlossing ging zo moeizaam dat ik vreesde voor onvruchtbaarheid in de toekomst. Die herfst was Betty toch weer topfit en driftig als nooit tevoren. Zij zat hele dagen achter de witte ram aan, maar die discrimineerde als Le Pen in Frankrijk: hij moest haar niet… Het jaar daarop hebben we zelfs twee verschillende rammen geprobeerd; Betty bleef gust. Meestal gaat zo’n schaap dan naar de markt, Betty bleef bij deze hobbyboer. Betty zal never nooit de markt zien en mag, als het ooit haar tijd is, net als haar moeder, Good Old Black Betty, haar laatste adem in ons eigen weiland uitblazen.
Het afgelopen jaar hadden we een prachtige, grote Texelse ram. Alle schapen werden slechts eenmaal gedekt; geen eentje kwam in aanmerking voor de herkansing. Wij werken altijd met steeds donkerder kleuren, welke achtereenvolgens de borst van de ram geel, rood en blauw markeren. Zo kan ik precies zien wanneer welke ooi gedekt is en uitrekenen wanneer ze komt te lammeren. Betty werd weer niet gekleurd. Toch meende ik in de loop van de winter een beetje uier te ontwaren. En warempel, bij het scannen eind januari bleek de hele koppel drachtig, Betty incluis! Blijkbaar was het een stiekem vluggertje geweest, want van de wind kan het niet zijn…
Ik wist dus ook niet wanneer Betty nu precies uitgerekend was. Nauwlettend hield ik alle signalen in de gaten en in de vroege nacht van 25 maart was het zover: ik was precies op tijd om het heuglijke feit te aanschouwen. Betty liet mekkerend merken dat ze mijn aanwezigheid op prijs stelde. Ik maakte een hokje voor moeder en haar twee kinderen klaar, net om de hoek van de deur. Als je het hok dan binnen kwam, moest je eerst langs Betty. De volgende ochtend kwam ook mijn vrouw op kraamvisite. Terwijl zij haar hand toestak sperde Betty als vanouds haar ogen wijd open, wendde de kop af en gooide d’r oren in de nek. Toen ik binnenkwam liet ze zich uitgebreid door mij liefkozen: een aai over de bol en een kriebel onder de kin. Op het moment dat mijn vrouw een tweede poging deed keek ze me haast verwijtend aan met een blik van: ‘kun je haar niet wegdoen?’ ‘We hebben het toch goed samen?’
Momenteel dartelt er een zwart ooitje met een kleine bles en een spierwit rammetje met Betty door de wei. Dat zwarte nakomelingetje, dat klopt. Maar die witte? In de genetica is zwart namelijk hartstikke dominant. Wacht, laat ik er een prijsvraag van maken: hoe is het mogelijk dat er een wit lam bij Moeder Betty loopt zonder ook maar één vlekje? Het antwoord kun je mailen naar menno@bistedokter.nl . De hoofdprijs is eeuwige roem en een handdruk van de schrijver dezes en een vermelding op deze site (uitslag weten?). Aanwijzing: de oplossing kun je nota bene vinden in een oude ‘bistedokter’…
April 2015 Meer lezen over Betty en de schapen?