Engelandvaarders

In het vroege voorjaar van 2025 vatten mijn vrouw en ik het plan op om mét onze honden de vakantie door te brengen in de Yorkshire Dales en het Lake District in Engeland. In beide regio’s een week in een cottage. Hondvriendelijke vakantiehuisjes zijn er plenty aan de overzijde van de Noordzee, dat is geen probleem. Met honden de oversteek maken kan ook op diverse plaatsen. Naarmate evenwel de veerroute korter wordt is het vanuit Friesland des te verder rijden; dus kozen wij voor de dichtstbijzijnde, namelijk die van IJmuiden naar Newcastle. Op Hemelvaartsdag gingen we het avontuur aan.

De risico’s

Afgezien van de wettelijke formaliteiten (chip, EU dierenpaspoort, tijdige (21 dagen) rabiësvaccinatie en kort (1-5 dagen) voor aankomst ontwormen én aftekenen!) is het reizen met honden naar het Verenigd Koninkrijk geen enkel probleem. Na de Brexit zijn de regels nagenoeg niet veranderd; je moet alleen niet vergeten voor jezelf een ETA (Electronic Travel Authorisation) aan te vragen! Toch vonden wij het best wel spannend. Immers, hoe zouden onze beide Labradoren zich gedragen tijdens zo’n 18 uur durende overtocht? Langer dan anderhalf uur op de boot naar Vlieland zijn ze niet gewend. En dan de verhalen dat loslopende honden door Engelse boeren in den velde zomaar kunnen worden doodgeschoten? Daar moet je helemaal niet aan denken, toch?

De reisbescheiden

We zorgden ervoor dat we ruim bijtijds in IJmuiden waren zodat onze beide teefjes uitgebreid de tijd kregen om nog even hun behoeften te doen in het grote park van Velsen-Zuid. Onze ouwe, Afke (7), leek dat te begrijpen en deed dat netjes. Maar de jongste, Eefje (anderhalf), hoefde nog niet. Dan straks bij de boot nog maar even proberen. Daar was echter geen tijd voor omdat we al heel snel aan boord mochten. Wel nam de juffrouw achter het loket bij de veerterminal uitgebreid de tijd bij het bestuderen van het paspoort van Afke. Ze ging er zelfs over telefoneren. Uiteindelijk mochten we wel aan boord maar ik moest beloven ‘mijn dierenarts’ in het vervolg te vragen het tijdstip van ontwormen ook exact te vermelden. Ze had blijkbaar over het hoofd gezien dat ik die dierenarts zelf was, dus hield ik me goed en riposteerde daarop positief. Uiteraard kreeg ik van mijn eega de volle laag toen we de boot opreden. Dat bleek later volkomen onterecht omdat de baliejuf waarschijnlijk de gezondheidsverklaring had zitten bestuderen en daar hoef je geen tijdstip bij in te vullen … Dat laat onverlet de reisbescheiden goed op orde te hebben!

Aan boord van de King of Seaways is een apart gangpad met hutten waarin honden mee mogen reizen. Aan het uiteinde komt die gang uit op een apart hondendek met kunstgrasbekleding en een grintbak. Met z’n vieren werd alles goed verkend en de beide dames settelden zich keurig op hun meegebrachte kleedjes in de hut. Dachten we eerst nog bij toerbeurt maar te gaan eten; dat was in het geheel niet nodig. Beide honden gaven zich rustig neer in de hut. Wel driemaal hebben we onze hondjes op dek uitgelaten en Afke plaste steeds netjes in de grintbak. Eefje keek ons evenwel aan met een blik van ‘Ikke hoeve nog effe niet, hoor …’

De volgende ochtend herhaalde zich dat ritueel en uiteindelijk heb ik de jongste domweg gesommeerd Afkes voorbeeld te volgen en toen liep ze dan ook helemaal leeg. Maar poepen? Dat doen onze ladies niet aan boord! Met als gevolg dat ze dat op de eerste de beste parkeerplaats aan wal in het Britse Koninkrijk in stereo deden op nog geen tien meter van de auto nadat we de achterklep hadden geopend. Mijn hemel, wat kunnen die honden dat lang ophouden!

James Herriot

Vervolgens togen we eerst naar het land van mijn oud-collega Alf Wight, beter bekend als James Herriot. In het prachtige nationaal park de Yorkshire Dales hebben we fantastische tochten gemaakt en enorm veel gewandeld. De Engelsen zijn geweldig dogminded. Je hebt met Ian and all men meteen aanspraak en vrijwel overal mochten de honden mee naar binnen. Behalve in het Herriot Museum in Thirsk dat is gevestigd in diens oude praktijk. Dat was eigenlijk een beetje tegenstrijdig. Het museum was echter te leuk om over te slaan en dus hebben we dat maar bij toerbeurt bezocht.

Het uitgebreide netwerk van foothpaths door de weilanden is evenwel beroemd, uitnodigend en bijzonder gastvrij. Ook honden zijn welkom, míts aangelijnd. We zagen inderdaad waarschuwingsborden met nare beelden van aangevreten schapen alsof wolven er hadden huisgehouden. Dus hebben we ons netjes aan dat gebod gehouden. Toch waren er ook prachtige paden langs rivieren en door bossen waar onze honden best even los konden omdat we ze uiteraard goed onder appèl hebben. Hoewel we wekelijks trainen en geregeld apporteerwedstrijden doen hadden we géén dummy’s mee; de trainer had nog zo gewaarschuwd: ‘jullie honden hebben ook vakantie!’ Bij één van die tochten verloochende die drift om te apporteren zich evenwel niet. Afke verdween zwemmend in een waterloop onder de boomwortels en reageerde niet op ons terugfluiten. Na enige tijd kwam ze moeizaam sjorrend aan een dood lam weer tevoorschijn. We hebben haar de hemel in geprezen en het netjes aangenomen …

De tweede week hebben we niet minder aangenaam verpoosd in het Lake District. Overweldigende landschappen met prachtige meren, meanderende rivieren en pittoreske dorpjes. Niet alleen wijzelf maar ook onze Afke & Eefje hebben enorm genoten. Volgend jaar maar weer?

Juni 2025