De Manx van Reduzum
Als op zaterdagmiddag de bel gaat, tref ik een hevig geëmotioneerde buuv’ op de stoep. Tussen haar duim en wijsvinger hangt een staart. Ze houdt ‘m een beetje bevend van zich af, zodat er nog leven in lijkt te zitten. Overduidelijk een kattenstaart. Die is van Pyr, hun lenige jeweetwelkater. Pyr is net snel genoeg geweest om voor een rappe automobilist de straat over te steken, maar heeft buiten zijn staart gerekend. Hij was heel hard doorgerend terwijl zijn staartomhulsel onder de autoband op straat werd afgestroopt. In het huis van de overburen trof ik de rest van het gezin onthutst aan. Pyr rende met een ontlede staart door het huis, her en der een druppel bloed achterlatend. Nou ben ik er de man niet naar om iemand een oor aan te naaien dat ik dat met een staart ook zou kunnen, dus vertel ik eerlijk dat de rest van Pyr z’n staart er helemaal af moet. Als bij de familie het besef is ingedaald dat er geen andere uitweg is, neem ik de buurkat in een mandje mee naar de praktijk en amputeer de staart. Of beter gezegd: wat daar nog van over is. Nog diezelfde middag brengt de buurman een groot bos bloemen als welgemeende dankbetuiging, want “volgens mij had je geeneens dienst vandaag…”
De operatie was goed gelukt, al zeg ik het zelf. Ik had slechts twee staartwervels overgelaten en een drain in de wond gelegd. Er was namelijk nogal wat beschadigd weefsel rondom de staartbasis en anders zou er zich onherroepelijk wondvocht ophopen. Een piepklein staartje resteerde met een feestelijk strikje erom. Dat ‘strikje’ had Pyr al na twee dagen zelf verwijderd, maar gelukkig vond het overtollige vocht nog steeds een weg naar buiten. Helaas bleef de wond wat lopen en 12 dagen na de ingreep piepte er ineens opnieuw een staartwerveltje tussen de hechtingen door… Het korte staartje bleek nog te lang, zo je wilt: de wond te krap. Een tweede operatie volgde en Pyr leverde opnieuw een werveltje in. Nu kreeg ie naast huisarrest ook nog eens een kraagje om, zodat de wond volledig met rust gelaten werd. Het sacherijn kon haast niet groter. Na drie weken van wat Pyr zag als ‘pesten’ hebben we besloten hem de vrijheid terug te geven. Er zat een mooie korst over de wond en heel langzaam sloot de huid zich daaronder weer over zijn staartpuntje. Eind goed, al goed? Het hele proces heeft dan echter ondertussen wel ruim twee maand het geduld van de kat en zijn behandelaars danig op de proef gesteld!
Op het eiland Man in de Ierse Zee hebben de meeste katten geen staart. Het is gelukkig niet zo dat daar roekeloos gereden wordt en een collega de hele dag kattenstaarten staat te amputeren. Door een mutatie worden die katten daar namelijk zonder aanhangsel geboren en vormen zo een waar ras: de Manx.
Juli 2016
