De opvolgers
De lammerij is weer achter de rug. Bij onze eigen koppel is dat uitstekend verlopen: één eenling, een drieling en de rest van de ooien bracht twee lammeren. Een prima gemiddelde! Na het verlies van ‘Betty’, het Zwartbles schaap tussen onze Texelaars, hebben we in december een tweetal jonge drachtige ooien gehaald uit Wytgaard: Stippel en Bles. Dat ging nog niet zonder slag of stoot, want de dames wilden eigenlijk niet weg bij hun soortgenoten. Stippel jumpte gewoon uit ons karretje zodat het stel met de paardentrailer moest worden gebracht. Gedurende de winterperiode konden ze aan hun nieuwe omgeving wennen en maakten we ze tam. Ze aten al vrij snel de biks uit de hand. Volgens fokker André moesten ze ongeveer half april lammeren, de exacte dekdatum was echter niet bekend. In ieder geval ruim na onze Texelaars. Nu kun je het moment van lammeren redelijk aan het uier ‘aflezen’, maar daar mocht ik van de beide dames niet aankomen. Hoe onbetamelijk! Het is onvoorstelbaar wat voor verontwaardigde blikken mij dat opleverde. Natuurlijk, het is onoorbaar om aan het voorkomen van aanstaande moeders te zitten, maar ik kan het uier door hun lange vacht helaas niet zien. Er zat dus niets anders op dan de dames dan maar goed in de gaten te houden. 13 april bracht Stippel twee rammen, een flinke en een miezertje. Die laatste had veel moeite om op gang te komen.
En och, wat was die ooi wijs met de tweeling. Ze liet mij zelfs gedwee het kleintje aan haar uier aanleggen, als ie dat niet kon vinden. De ander deed het prima, maar die kleine groeide niet. Wilde ook niet uit de fles drinken en werd slapper en ellendiger met de dag. Na 4 dagen heb ik besloten het in te laten slapen. Een dag heeft Stippel onrustig gezocht…
Bijna twee weken moest Bles jaloers toekijken, toen was zij aan de beurt. Midden in de nacht kwam haar rijkewolveeswens uit. Zij bracht een ‘spantsje’, oftewel een rammetje en een ooitje. Stippel kon veel eerder met haar lam naar buiten, maar dat was geen succes. Ze blèrden voortdurend naar elkaar; dan maar weer samen in het hok…
Nu lopen ze tussen de andere schapen met alle lammeren. Grappig, de Zwartblessen zoeken elkaar steeds weer op. Zowel de moeders als de lammeren. Integreren is dus blijkbaar niet alleen een humaan probleem. Het zal wellicht nog wat tijd nemen, maar ik ben ervan overtuigd dat deze opvolgers uiteindelijk net zo in de koppel worden opgenomen als Betty ooit was.
En de enige nazaat van Betty? Blacky bracht twee witte ooitjes. Hun genen verloochenen zich niet want zij zijn het meest nieuwsgierig naar het zwarte grut. Want ja, moeders is immers ook donker. Waarom zij dat niet zijn? Wel, daar schrijf ik niet opnieuw een prijsvraag over uit!
Mei 2016
