De Puppywens
Er was eens een Grote Zwitserse Sennenhond en haar naam is Evi. Ze woont bij Ada en haar gezin op de boerderij en zoals het haar rasstandaard betaamt is Evi een robuuste en imposante verschijning met een opmerkzaam en onbevreesd karakter. Binnen een leuke gezinshond, maar buiten een eigengereide erfhond, die absoluut niet over zich heen laat lopen. En aangaande gezinsplanning vertoefde Evi niet bepaald op dezelfde golflengte als haar bazin. Een bijzonder apart portret, hetgeen duidelijk moge worden uit het volgende ongelooflijke relaas.
Wat zou het toch leuk zijn om bij Evi een nestje te fokken, zo werd er in huize Ada gedacht. Dus werden er plannen gesmeed en stappen ondernomen. Dat bleek niet van een leien dakje te gaan. Diverse pogingen strandden stuk voor stuk. Of Evi moest de reu niet, of de reu mocht haar niet, of het kwam gewoon überhaupt niet eens tot ‘vastzitten’. Elke keer wéér een teleurstelling die steevast eindigde met een negatieve echo bij ons op de praktijk. En schijnzwangerschap, dat dan weer wel…
Er werd niet alleen in de spaarzame genenpool van de eigen rasvereniging gezocht, gaandeweg werd ook Ada minder kieskeurig. Een pronkrug als vader leek haar op een gegeven moment zelfs een leuke combi. Ondertussen waren we allang overgestapt op bloedprikken bij Evi om precies het juiste moment van conceptie te duiden. Maar ook dat mocht niet baten. Ada was er begin vorig jaar wel klaar mee en besloot Evi te laten steriliseren. Was ze meteen van die schijnzwangerschap af.
Maar toen brak helaas de Covid-pandemie uit. Nederland ging in de lockdown en in die eerste periode moest onze praktijk alle geplande, niet spoedeisende operaties afzeggen. Waaronder ook die van Evi.
Eind mei werd Evi dus gewoon weer loops. Er werd bedacht om het dan nog één keertje te proberen. Weer werd er bloed geprikt en een reu uitgezocht. Maar nu kwam het zelfs niet eens tot een dekking! Na onenigheid met de baas van de reu, die natuurlijk vond dat het aan Evi lag, dacht Ada: ‘geen gesodemieter, ik weet een leuke Labradorreu, wat kan het mij ook schelen; we proberen het gewoon!’ En die Labrador wilde wel dekken. Bingo! En het laat zich raden: een maand later bleek Evi op de echo drachtig. Dus de vlag ging uit in huize Ada!
In augustus was Evi uitgerekend, uitgerekend in het allerlaatste weekend dat ik dienst had. Op vrijdagmiddag onder het spreekuur startte de bevalling. Meteen na de laatste patiënt ben ik even wezen kijken. Alles leek prima en geduld was het devies. Maar er kwamen echter geen persweeën, wel vloeide Evi anderhalf uur later plotseling een groene substantie. Dat deugt niet als er nog geen pups zijn! Pijlsnel werd de OK in gereedheid gebracht en de aanstaande moeder kwam naar de praktijk. De keizersnede ging vliegend; ik trof zes pups aan, waarvan twee al overleden waren en eentje erg afwijkend. Die laatste hebben we laten gaan, maar de drie resterende puppy’s waren gelukkig prima gezond en vol levenslust! Evi kwam vlot en goed uit de operatieroes, maakte rustig kennis met haar drie pups en vol goede moed toog Ada samen met het zó gewenste nestje en haar Evi naar huis!
Al om zeven uur de volgende ochtend werd ik gebeld: ‘Menno, je wilt het niet geloven, maar die hond van mij heeft één pup doodgebeten en de andere twee gewoon opgevreten…’ Daarna was het even heel stil op de lijn.
Zo leerde Evi ons dat hoe de mens ook weegt en wikt, doch dat de natuur beschikt. Inmiddels is Evi wél daadwerkelijk opnieuw onder het mes gegaan en er zullen geen nestpogingen meer volgen, zo werd nuchter en definitief besloten. Dus eindigt dit wrede ‘sprookje’ met de wens dat Ada & Evi, desondanks, samen nog een lang en gelukkig leven tegemoet mogen gaan.
April 2021