Dokter Dolittle?

Ik praat tegen dieren. Maar dat maakt mij toch nog geen Dokter Dolittle? Het zou wél makkelijk zijn als beesten me konden vertellen waar de pijn zit. Scheelt heel wat onderzoek.

Als ik onze kat weer eens onverhoeds in het bed van één van onze jongens aantref, bonjour ik haar met een vreselijke uitbrander pardoes naar beneden. De intonatie van mijn stem zegt haar genoeg dat ik dat stiekeme gedoe niet duld. Als ik met haar, bungelend in haar nekvelletje, de trap naar beneden loop, protesteert zij op haar beurt luid mauwend. Wij verstaan elkaar niet letterlijk, maar begrijpen mekaar donders goed. Ze weet ondertussen ook om de drommel dat het niet mag, maar blijkbaar kan ze de verleiding niet weerstaan…

Op het spreekuur praat ik ook onwillekeurig tegen mijn patiënten. Vooral om ze gerust te stellen als ze bang zijn, maar ook gewoon om contact te maken. Als ik daar bij honden bovendien een lekker brokje bij gebruik, werkt dat heel goed. Maar soms in het geheel ook niet. Katten laten zich zelden met lekkernijen op de behandeltafel paaien. Zachtaardig benaderen kan wel helpen. Over het algemeen spelen toon van de stem, lichaamstaal en dito geuren een grote rol in onze ‘communicatie’. “Het is leuk dat u tegen hem praat hoor, maar hij is stokdoof”, zei de baas van een ouwe lobbes. Dan schakel ik op gebarentaal over, maar blijf toch onbewust ook tegen het beest praten. Ik weet dat ie mij niet verstaat, laat staan dat het dier kan liplezen.

Nuchter als ik ben, vrees ik soms toch dat er meer tussen hemel en aarde is. De heilige Franciscus van Assisi, wiens sterfdag later tot Werelddierendag is uitgeroepen, kon volgens de overlevering met dieren praten. Net als de figuur uit de boeken van Hugh Lofting, later onnavolgbaar gestalte gegeven door Eddie Murphy als Dr. Dolittle. Maar ook heden ten dage zijn er mensen die beweren echt met beesten te kunnen communiceren. Zowel levende als dode en zowel direct als ook paragnostisch. Er wordt heel wat gefluisterd.

Onlangs werd ik geconfronteerd met een homeopathische ‘collega’, die beweert met een beetje urine en een prent van de patiënt een diagnose te kunnen stellen. Het betreft hier een ouder reutje met zaadbalkanker. Ik was genoodzaakt hem te castreren. Het arme beest werd, waarschijnlijk vanwege een heel andere oorzaak, ook nog eens vrijwel helemaal kaal. We hadden afgesproken niet meer uitgebreid het medische circuit in te gaan, maar een beetje symptomatisch uit te behandelen. Eerder genoemde alternatieve geneesvrouwe draagt ook haar steentje daarin bij. Zij stelde namelijk aan de hand van een foto en een plasje de onnavolgbare diagnose dat het bejaarde hondje bovenal gebukt gaat onder ‘verdriet’. Doodongelukkig! En daar heeft zij druppeltjes voor….

Ik als (biste)Dokter Doeweinig op dat schimmige vakgebied….?

Toch keuvel ik wel degelijk met dieren. Momenteel vooral met mijn eigen schapenveestapel. Tijdens de lammertijd heb ik een intensief contact daarmee. En dan niet alleen veterinair technisch. Ik verzorg ze elke ochtend en avond meestal zelf. De schapen krijgen een aai over de bol als ze biks krijgen; ik mopper op de ooi als die in een net ververste emmer water staat te poepen en ik verfoei het domme lammetje dat weigert melk te drinken uit de op knappen staande tepel van haar moeder. Maar als ze allemaal zijn voorzien, kan ik oeverloos staan te genieten in het schapenhok. Dan klets ik tegen hen en blaten of mekkeren ze genoeglijk terug.

Als ons gezin compleet aan tafel zit, passeert die schapenbende geregeld de revue. Zo vertelde ik over de drieling die de vorige nacht was geboren. Bijna waren ze me ontkomen. Ik had het moederschaap nog buiten lopen en het was koud en winderig die nacht. Toen ik ging kijken, waren ze alle drie al ter wereld. Het eerstgeboren lammetje stond reeds, maar de andere twee lagen voor dood onder de overkapping. Ik bracht het hele stel vlug naar binnen en ontstak de verwarmingslamp. Die deed te weinig, zodat ik besloot de twee onderkoelden in warm water te dompelen en daarna droog te masseren. Ik met stro en het moederschaap hielp met haar tong. Dat werkte. Ik vertelde dat ik een blik van verstandhouding wisselde met de ooi. Ik meende dankbaarheid in haar ogen te ontwaren. Dat hadden we samen toch maar even gefikst! Guitige oogjes en schaterlachen van drie puberzoons deden mijn wenkbrauwen fronsen. Junior één: “Ja hoor, Eddie Murphy, wat zei ze dan?” “Sliep je lekker?”, dacht nummer twee. “Grote klojo, je was te laat man!”, meende de oudste.  Ik keek vrouwlief aan, maar zag dat ik in de verste verte niet op steun hoefde te rekenen. Hoon was mijn deel. Dokter Dolittle?? “Pfff….”

Mei 2009