Het Rariteitenkabinet
Ik ben een verzamelaar. Voorheen van sigarenbandjes, postzegels, schelpen, stenen, scherven, eieren en wat al niet meer. Later werd mijn aandacht meer verlegd naar krantenknipsels, foto’s en dia’s. Het meeste bewaar ik nog steeds, al heb ik mijn verzamelwoede in de loop der jaren wat beter weten te reguleren. Een groot huis helpt daar weer niet echt bij. Bovendien kan ik moeilijk wat wegdoen. Dat leidt bij mij tot radeloze dilemma’s als er weer eens opgeruimd moet worden. Dus toen ik door de praktijk werd gebeld wat er met het ‘rariteitenkabinet’ moest gebeuren, heb ik dat natuurlijk direct opgehaald…
De afgelopen jaren heb ik samen met mijn collegae een verscheidenheid aan ‘biologisch materiaal’ verzameld. Zo werden er bijvoorbeeld bij honden en katten stenen in allerlei maten en vormen operatief uit de blaas verwijderd. Heel illustratief om aan de eigenaar te laten zien wat de ‘oogst’ was uiteraard. Het is essentieel om te weten wat de samenstelling van zo’n steen is, omdat je daaruit kunt afleiden hoe je met bijvoorbeeld speciale voeding kunt voorkomen dat er opnieuw neerslagen ontstaan. Vaak werden ze dus deels voor nader onderzoek opgestuurd, maar geregeld was de vangst zo groot dat de rest bewaard kon worden. Ze belandden dan in wat ik het ‘rariteitenkabinet’ ben gaan noemen.
Wat daar nog meer in zit? Een paar gevonden schedeltjes, een haarbal uit een kalvermaag, wat merkwaardige attributen die uit hondendarmen waren verwijderd en daarnaast het één en ander op ‘sterk water’. Zoals een rare teentumor, een poezenfoetus en spoel- en lintwormen. Die laatste vooral om baasjes in de spreekkamer het verschil tussen die beide parasieten te kunnen laten zien en ze te overtuigen dat je die goed moet bestrijden.
Dikwijls ging het kabinet mee op tournee als ik bijvoorbeeld op dierendag een verhaaltje mocht houden op school. Leuk om jouw werk op die manier te kunnen illustreren. Vond de jeugd prachtig. Bij hen baarde de merkwaardige speling der Natuur van het ‘biggetje met de acht pootjes’ eigenlijk altijd het meeste opzien. Stonden ze na afloop door het glas te turen en te tellen of mijn verhaal wel klopte.
Het is goed dat de huidige generatie collegae mij gebeld heeft. Zij moeten hun eigen succesverhalen opbouwen en op hun eigen wijze herinneringen koesteren. Voorlopig stel ik het opruimen van het rariteitenkabinet nog even uit en staat het bij mij in de kast. Weggooien kan immers altijd nog. Toch?
April 2022