Jongleren, oud doen
Jong geleerd, oud gedaan. Door schade en schande word je wijs en wijsheid komt met de jaren. Dat zijn waarheden als een koe. Die klinken als een klok en staan als een huis. Je leert nooit sneller dan door domweg te doen en niet door te laten. Ervaringen opdoen, heet dat. Maar… , je bent nooit te oud om te leren!
Ik had net het vuil van de dag van me afgespoeld en lag zo rond half twaalf lekker schoon in bed het krantje van die dag nog even door te nemen. De telefoon. Koekalverij die niet wou vlotten. Volgens de boer was er nog geen twee vingers ontsluiting, net als 3-4 uur geleden. Er leek een keizersnede op de loer te liggen. “Zet de spullen maar vast klaar”, opperde ik. Met een zucht, de dag was al lang geweest, schoot ik maar weer snel in de kleren. Op de boerderij aangekomen was er eigenlijk helemaal geen ontsluiting waar te nemen. Wel wat persdrang. De koe was erg dik en aan de tijd. Valse weeën, besloot ik. En die werden alleen maar gestimuleerd door die vaginale exploraties van respectievelijk de boer en mij. Vannacht wel een keertje kijken, maar eerst nog maar even naar bed. Als het de volgende ochtend nog zo was, dan toch maar een snede in de zijde maken, zo besloten we.
Prompt een telefoontje de ochtend daarop. Geen verandering. Ik beloofde opnieuw langs te komen. Even later werd ik door het hele gezin opgewacht. De kleine dochter- en zoonlief prachtig in een overalletje gestoken. De meid van drie wil veearts worden. Haar broertje kan zijn aspiraties nog niet zo goed kenbaar maken maar straalt ontegenzeglijk uit dat ie de opvolger van zijn vader wordt. Samen stonden ze nu in ieder geval klaar om een kalfje uit de buik van de koe gesneden te zien worden. Met zijn allen verdwenen we naar de afkalfstal waar de koe lag te werken. Nee, zelf had de boer niet meer gevoeld. Dat had senior vanochtend gedaan. “Bel maar weer”, had hij gezegd, “wordt niks”. Als iemand met ervaring dat zegt, twijfel je daar natuurlijk niet aan. Slechts een klein sliertje vruchtwater was het resultaat van de activiteit op dat moment. De kinderen werden naar buiten gebonjourd in weer en wind. Het was wat herfstig, zo midden in juli. Beetje sneu zag ik het tweetal door het beregende raam gluren. Ik maakte de kling van de koe schoon en stak een hand naar binnen. Verrast meldde ik dat er volledige ontsluiting was. Heel vlot daarna lag er een kalfje in het stro helder om zich heen te koekeloeren. Bij de controle van de geboorteweg stuitte ik op een tweede kalfje. In stuitligging weliswaar, maar ook die werd rap op de wereld geholpen. De kleine meid stond nog steeds voor het raam, maar haar kleine broertje was verdwenen. Toen ik naar de auto liep om wat te halen, kwam ik het kleine manneke op het erf tegen. Hij leek op dat Brusselse manneke. Hoge nood had zich van hem meester gemaakt. Hij jongleerde met zijn piemeltje in de hand en probeerde recht tegen de wind in te plassen. Dat mislukte natuurlijk radicaal, maar zindelijk was het ventje wel!
Zo leerden die ochtend op de boerderij alle drie generaties het hunne. Senior voelt bij de eerstvolgende verlossing wat secuurder; de boer zal zijn vader in het vervolg wat kritischer bejegenen en junior watert in de toekomst buiten lekker met de wind mee. Gewoon een kwestie van jongleren, oud doen. Maar in ieder geval ben je never nooit te oud om te leren!
Augustus 2008
