Kogeltje

Jaren geleden schreef ik al eens over een ‘kattenhater’ die met een windbuks een jonge poes te lijf was gegaan. Destijds was een anonieme brief mijn deel waarin stond of ik me wel realiseerde welk ‘onverhoopt’ leed het kattengespuis met kakkerij veroorzaakte in fraai verzorgde bloemperkjes of strakke zaaibedden in de moestuintjes. Om nog maar te zwijgen van de beproeving van het jongevogelgeluk. Toch vind ik het ongepast om op huisdieren te schieten. De bistedokter is sowieso niet zo van de jacht. Dat is uitermate hypocriet, want ik ben ook weer geen vegetariër. Het ligt gewoon niet in mijn aard. Al mep ik dan weer wel de vlieg dood die me mateloos zit te irriteren door continue op mijn armen te paraderen terwijl ik dit stukje zit te typen. Ook zet ik een klem in de tuin om die akelige mol te vangen die het pas ingezaaide gazon ondermijnt. Meestal graaft ie daar helaas vrolijk weer een nieuwe gang onderdoor. Ik schiet echter uitsluitend met mijn camera, het liefst mooie plaatjes. Zoals van ijsvogeltjes bij onze pas gegraven vijver.

IJsvogelpaartje bij onze nieuwe vijver

Onlangs had ik weer een slachtoffer op de operatietafel. Gered van een campagne tegen het overtallige kattenbestand op een boerderij. Dit poesje heeft het gelukkig overleefd; het kogeltje heb ik verwijderd, maar de knie was aan gort…

Om het praktijkgebeuren even achter ons te laten gaan mijn echtgenote en ik zo nu en dan lekker uit eten. Het gekozen verrassingsmenu was vurrukkuluk: na de snoekbaars en de paling van onze eigen dorpsvisser Ale kregen we eendenborst voorgeschoteld. Indachtig mijn aard en achtergrond was het gevogelte niet geschoten, doch gevangen in een eendenkooi, zo vertelde onze gastheer. Terwijl mijn tong weldadig werd beroerd moest ik denken hoe de eend dan toch aan zijn end was gekomen. Waarschijnlijk gewoon de nek omgedraaid. Verroest, ik voelde wat tussen mijn tanden. Voorzichtig manipuleerde ik het tussen m’n lippen door naar buiten. Een rond stukje metaal kletterde op het bord. We waren op de fiets en dus in staat een wijnarrangementje aan te gaan. Ondertussen zaten we aan ons derde glaasje en daardoor was ik ietwat minder geremd. Een beetje ontdaan door mijn woorden ‘wat voor lulverhaal’ hij ons had willen doen geloven, verdween onze gastheer met het lood naar de keuken. Volgens de kok was de eend wellicht aangeschoten en in de kooi pas echt van De Vrijheid beroofd. Ja, ja… En de mol? Die lag vanmorgen op de stoep. Wellicht de poes!

September 2016

Duikeendjes in diezelfde vijver