Maatje

Ik heb in het begin van mijn loopbaan eens een onvergeeflijke fout gemaakt. Het betrof een leuke Retriever van een jong stel. De baas en de vrouw wilden heel graag pups bij het teefje en dat lukte niet. Ook niet na een intensief begeleide hernieuwde dekking. Ik deed daar vrij luchtig over. Het is de natuur blijkbaar die het beter vindt van niet. Dat viel enorm verkeerd. Er was een onvervulde kinderwens en nu kon hun allerliefste maatje ook al geen pups krijgen. Een beetje meer compassie mijnerzijds zou op zijn plaats geweest zijn. Zo heb ik in de loop van de tijd geleerd hoe enorm belangrijk een huisdier voor mensen kan zijn. Uit eigen ervaring uiteraard, want ik weet wat een belangrijke plek de beesten in ons eigen gezin innemen. Net als bij mijn eigen moeder, zeker toen zij alleen overbleef. Wat vond ze het fijn dat er een kat zachtjes mauwend op haar zat te wachten  als ik haar weer thuis bracht in een verder stil huis. Wat is het niet een ramp voor oudere mensen als ze, hulpbehoevend als ze zijn, in een verzorgingshuis terecht komen en hun huisdier niet mee mogen nemen. Die onvoorwaardelijk trouwe metgezel die troost biedt op de momenten dat het nodig is. Bij jong en oud. Je vindt altijd een luisterend oor bij je dierbare viervoeter. Of dat nu een hamstertje, een poes of een grote Duitse Dog is, dat maakt allemaal niet uit. Je kunt je geheimen kwijt, je verdriet delen en je vreugde uiten. Ze zullen het in ieder geval nooit doorvertellen en zijn net zo droevig of guitig als waar de situatie om vraagt. Er zijn talloze onderzoeken die de positieve invloed aantonen die dieren op mensen kunnen hebben. Bij ziekte, eenzaamheid of gewoon in het dagelijks leven. Zonder dieren te vermenselijken. Dieren blijken, vaak onbewust, allerlei functies te vervullen in ons bestaan. Zowel voor de fysieke als geestelijke gezondheid. Onderzoek toont bijvoorbeeld aan dat mensen mét een hond na een hartinfarct een grotere overlevingskans hebben dan zonder! 

Nelleke heeft twee maatjes: een stoere labrador, Bolle en een paard, Jonas. Die twee zijn niet alleen haar eigenste maatjes; Nelleke gebruikt de beide viervoeters tevens in haar praktijk voor therapie, coaching en training. Voor mensen die een steuntje in de rug nodig hebben. Jonas leent zich daar prima voor, Bolle wellicht in de toekomst ook. Vorige maand werd de ‘therapeut in opleiding’ helaas getroffen door een nare ontsteking in zijn teen. Tot driemaal toe moest het arme beest onder zeil. Ondanks dat hij een teen heeft moeten inleveren, komt ie elke keer weer vrolijk onze praktijk binnen en toont hij zich ook een beetje míjn gabber. Hoe blijmoediger ik hem liefkozend toespreek, des te uitbundiger laat hij zijn staart dansen. Als ik, voor de zoveelste keer, geknield naast hem het verband zit te verwisselen, krijg ik steevast een roffel over mijn achterwerk van die kwispelstaart. Liefdesklopjes noem ik dat. Natuurlijk weet hij dat er altijd na afloop een brokje komt… Ik hoop dat hij zijn opleiding gauw kan vervolgen en mooi ´maatwerk´ gaat verrichten!

Als ik zo nu en dan een van mijn eigen epistels teruglees, blijkt dat de meeste bistedokters gaan over die innige relatie tussen mens en dier. In al zijn facetten. Voor mij is het de kunst op het spreekuur voor die fijne metgezel de beste oplossing te zoeken als er iets niet in orde is. Maar ik moet me er aldoor van bewust blijven dat het betreffende dier hét maatje is van de eigenaar. Die wil het allerbeste voor de dierbare. Soms een dure raskat, soms een onooglijk vuilnisbakkie, dat is om het even. En dan samen de juiste beslissing nemen. Dat is de taak van de dierenarts. Dát is mijn uitdaging.

December 2018