‘n Spuit voor een prikkie
“Dat consult hoeft voor mij niet zo, kunnen we dat niet zonder doen?” Of: “Ik was buiten het spreekuur, dan hoef ik toch geen consult te betalen?” Mijn klare reactie op die laatste: “Nou, eigenlijk had ik jou een spoedconsult in rekening moeten brengen, maar dan was je juist nog duurder uit geweest…”
Het blijft een heikel thema, dat afrekenen. Het lijkt soms ook zo onredelijk. Bijke of Minoes komt voor de jaarlijkse enting en wordt helemaal nagekeken. ’n APK-tje noemen sommigen het. Het beest mankeert werkelijk helemaal niets, krijgt een wormkuurtje en één enkele spuit, en dat kost dan zomaar rond de vier eurotientjes. “Duur prikje”, is dan soms de zuinige reactie. Natuurlijk moet je dat anders zien. Waarom?
Als ik een patiënt doorstuur naar het dierenhospitaal of een tweedelijns kliniek, krijg ik, als het goed is, altijd bericht van de specialist omtrent de bevindingen en het vervolgtraject. Maar ik vraag ook tevens een terugkoppeling van de eigenaar zelf. Hoe die de doorverwijzing heeft ervaren en over het effect van de ingestelde therapie. De reacties zijn wisselend. Van een uitgesproken “Fantastisch!” tot: “Als je daar over de drempel stapt, ben je de eerste 100 euro al kwijt.” Dat laatste is geen wonder. Meestal staat er, in vergelijking tot onze eigen praktijk, een groter en duurder pand met een groot scala aan technische onderzoeksmogelijkheden en dito behandelapparatuur, bediend door collega’s met een groot know how, ook nog eens ondersteund door menig assisterend personeelslid. Dat alles zal uiteraard betaald moeten worden, te beginnen met een specialistisch consult.
Al is bij ons de drempel ietsjes lager, het principe is hetzelfde. Je betreedt een geoutilleerd pand met, naar je hoopt, kundige dierenartsen. We hebben allerlei apparatuur tot onze beschikking, welke ook nog eens up to date moet worden gehouden, zodat het te allen tijde direct gebruikt kan worden. Daarnaast moet de kliniek met inventaris voortdurend proper worden gehouden. Ik ben ooit eens in en ziekenhuis in het midden van ons land geweest, waar de muizen over de ziekenzaal paradeerden. Het is toch niet te hopen dat je ooit met spoed in zo’n hospitaal terecht komt?
Even terug naar die jaarlijkse ‘check up’. Eigenlijk moet die worden gezien als een soort ‘verzekering’. Het geliefde huisdier wordt even grondig nagekeken. In meer dan de helft van de gevallen heeft de baas of bazin een paar items, variërend van smerige oren tot algehele jeuk; of wij vinden zelf een mankementje. Hetzij een vies gebit of een onschuldig lijkend knobbeltje. Hoe eerder dergelijke zaken worden aangepakt, hoe beter voor het dier in kwestie. Als dat dan weer uitmondt in grotere ingrepen, kan het inderdaad in de papieren gaan lopen. Daar kun je dan weer een echte dierziektekostenverzekering voor afsluiten. Variërend van een basis maandpremie van een tientje voor de kat tot het dubbele voor de hond. Ja zelfs broer konijn kan voor rond de 8 euro per maand in de verzekering. Reken maar uit wat dat op jaarbasis gaat kosten. Dan is onze jaarlijkse vaccinatie met ‘APK’ toch maar ’n spuit voor een prikkie, nietwaar? Goedkoper kunnen we het niet maken. “Beetje zwart misschien wel”, hoor ik daar murmelen? Foei! Laat het Onze Lieve Woutertje Bos niet horen. Ga jouw mond spoelen en schrob je handen wit in onschuld!
Mei 2009