Niet voor de poes…
“Hij gaat toch niet dood, hè? Mijn vrouw doet me wat, als dat gebeurt.” De schuldvraag was meteen duidelijk dus. Bovendien lagen er blijkbaar problemen in de relationele sfeer op de loer. Bink was er niet zo best aan toe, maar het leek me sterk dat ie het loodje zou leggen. Dus stelde ik zijn baas gerust. Maar Bink moest wel in de opname. Hij was deze zomer nu al de derde kat op rij in onze praktijk die met een hondenmiddel was behandeld tegen vlooien. Het is niet zozeer het vlooienmiddel waar Bink erg raar op reageerde, maar eerder het permethrin dat soms tevens in die pipetjes zit en dat tegen teken werkzaam is. Dat stofje kunnen katten echt niet velen. Ze gaan er enorm van shaken en trillen, waardoor ze elke coördinatie verliezen. En dat ziet er bijzonder akelig en zielig uit. Als je niet tijdig ingrijpt, raken ze uitgeput tot de dood erop volgt.
Bink was op advies al een keer door zijn baas gewassen, maar ik wist niet zeker hoe goed dat was gelukt. Dus deed ik het nog een keertje over. Een kat in bad maakt meestal rare sprongen, maar daar was Bink nu niet meer toe in staat. Weldra zat hij in een wasteil en zette ik ‘m stevig in de dreft. Welk wasmiddel maakt overigens niet veel uit, als het maar goed ontvet. Daarmee haal je het huidvet zoveel mogelijk weg, waarin ook het middel uit het pipetje in de nek zich over het hele dier verspreidt. Eigenlijk onvoorstelbaar hoe een kat in die situatie zich gedwee laat soppen. Bink doet zijn naam dan al lang geen eer meer aan. Ik spoel het schuim uit en wrijf hem weer droog. Daarna leg ik ‘m onder de warmtelamp. Vervolgens gaat Bink aan het infuus om de afvalstoffen uit zijn lichaampje te spoelen en krijgt ie medicatie toegediend om de spiertrillingen te temperen. Omdat daar ook valium bij gebruikt wordt, raakt hij in een lichte roes. Daarna moet hij domweg de tijd krijgen om te herstellen.
Soms wordt per abuis het kattenpipetje met die van de hond verwisseld. Of baasjes beredeneren dat wat bij een hond tegen vlooien werkt, dat bij katten ook wel goed zal doen. Omdat de meeste katten minder wegen, wordt dan een deel van zo’n pipet in de nek toegediend. Maar zelfs dat is al teveel als er permethrin in zit. Katten kunnen die stof niet verwerken en dan leidt dat onherroepelijk tot bovengenoemde symptomen. Uiteraard staat die waarschuwing duidelijk op de verpakking…
De volgende ochtend is Bink nog niet helemaal de oude, maar het trillen is duidelijk minder. Eten wil hij dan nog niet. Maar als zijn etensbakje tussen de middag toch leeg is en hij zijn koppie weer bijna stil op mij kan fixeren als ik hem strak aankijk, bel ik zijn baas op met de verheugende mededeling dat hij Bink op mag komen halen. De baas is blij dat het gelukkig goed is afgelopen en rekent meteen af. Het is misschien maar beter ook dat zijn echtgenote de nota niet onder ogen krijgt, want die is natuurlijk niet voor de poes. Net zoals sommige middelen tegen parasieten dat niet zijn.
September 2013