Retourtje stad
Doede woont op een boerderij vlakbij het spoor. De boerin zag deze viervoeter niet zo zitten omdat ze een beetje bang voor honden is. Maar de kinderen wilden zo graag een puppy dat de boer uiteindelijk maar overstag is gegaan. Hij zocht een leuk boerenstabijtje uit zonder stamboom want een hond met papieren vond de boer veel te prijzig. Puppycursus of hondenschool was ook absoluut niet nodig. De knecht kon Doede best een beetje opvoeden omdat hij daar wel verstand van had. Als pup zat Doede meestal aan touw maar gaandeweg kreeg hij steeds meer vrijheid en al gauw mocht hij los op het erf rondscharrelen.
Er staat ook een paard in de wei bij die boerderij. En die knol kreeg er de schuld van dat het mis ging want gezamenlijk gaan de beide viervoeters namelijk wel eens op verkenning het veld in. Zo ook die bewuste keer. Ze dwaalden door de wei naast het spoor toen Doede het bestond om zich door een gat in het hek de spoorbaan op te begeven. Juist op dat moment naderde er een trein evenwel in volle vaart! Het geluk wil dat de attente machinist van verre zag welk groot gevaar Doede liep en behoedzaam bracht de beste man de trein tot stilstand. Zonder omhaal liet de hond zich paaien en werd-ie door de machinist meegenomen in zijn cabine. Toen ze in de stad aankwamen, leverde de treinbestuurder Doede keurig in het asiel af.
De boer was des duivels! Hij kreeg niet alleen een prent van de NS; het asiel moest-ie ook nog betalen voor de opvang. Ik kan maar beter niet verklappen wat de boer wel niet heeft uitgekraamd, laat staan wat de machinist moest doen als hij Doede weer op het spoor aan zou treffen …
Gelukkig gebeurde dat laatste een paar weken later ook niet. De boer zag evenwel het zwerk drijven toen de trein ter hoogte van de boerderij opnieuw stopte. Omdat hij Doede zo gauw niet kon vinden, spoedde hij zich in allerijl prompt naar het spoor. De veehouder zag nog net dat de conductrice met de hond onder de arm in de cabine klom en hij begon wild met zijn armen te zwaaien. De machinist trok evenwel terstond de deur dicht en terwijl hij de trein weer in gang zette zwaaide hij besmuikt lachend door het raampje terug. Door de toeter die daarop volgde voelde de boer zich helemaal in zijn hemd staan. Hij bedacht zich evenwel geen moment, stapte subiet in zijn auto en scheurde naar de stad. Vrijwel tegelijkertijd met de trein belandde hij op het station. Wat zich daar precies heeft afgespeeld? Daar kan ik slechts naar gissen … Eenmaal thuis werd Doede in ieder geval weer aan touw gekluisterd.
De jongste dochter van het boerengezin speelt geregeld bij een vriendinnetje in het dorp en daar loopt een hartstikke leuk teefje rond. Toen deze Beitske loops werd, zochten ze daar een kloeke reu bij. Dochterlief moest meteen aan hun Doede denken en vroeg aan haar vader wat hij ervan vond. Het leek de boer een schrander voorstel. Kon Doede ook eens wat kostgeld binnenbrengen! Nu is het zo dat de boer zijn eigen koeien insemineert, maar van hondenseks heeft hij absoluut geen flauw benul. Daarom vroeg hij aan een goede vriend of drie minuten vastzitten van een reu lang genoeg was voor een gave bevruchting van het teefje … Toen ik als bistedokter reuk van dit hele relaas kreeg, vroeg ik mij af of het wel zo wijs was om Doede het zoet van de biologie van de voortplanting te laten proeven. Mijn grootste zorg is namelijk dat Doede er binnenkort weer tussenuit piept en op de trein naar de grote stad wipt. Edoch, de boer moet dan niet verbaasd opkijken dat hij de reu van de Weaze moet oppikken. Voor de goede verstaander, de Weaze is de rosse buurt van de hoofdplaats van onze mooie provincie …