‘Roller Coaster’
Op een moment van reflectie zat ik met eega Lia onderweg in de auto te mijmeren. Ik memoreerde dat ik het afgelopen jaar als een rollercoaster had ervaren. Het was een aaneenschakeling van gebeurtenissen geweest waar ik geen of weinig invloed op had gehad. De rode draad daarin is het kwakkelen met de eigen gezondheid, die ruim tien jaar geleden al was begonnen met plotseling een dikke rechter knie.
De diagnose na röntgenfoto’s en een kijkoperatie luidde dat ik leed aan een ernstige vorm van artrose die het beste verholpen zou kunnen worden met een (halve) nieuwe knie. Na lang wikken en wegen, waarbij altijd voorop stond dat ik vond dat ik eigenlijk in de praktijk niet gemist kon worden, had ik vorig jaar eindelijk besloten dat het maar moest gebeuren. Brak mijn orthopeed zelf zijn pols… Na uitstel volgde in oktober toch een operatie die gelukkig zeer succesvol verliep. Ondertussen had een hartritmestoornis zich gemeld en de linker knie begon steeds vaker op te spelen. Beide niet levensbedreigend, doch bijzonder vervelend.
Het hart zou het eerst verholpen kunnen worden, maar daar stak de corona-pandemie een stokje voor. Een ziektegolf die ervoor zorgde dat heel veel sectoren een noodlijdend bestaan tegemoet gingen, terwijl onze dierenartspraktijk die dans juist bleek te ontspringen. Sterker nog, we hadden het drukker dan ooit! Ik zou eind van dit jaar stoppen met werken, maar was ik al niet te lang doorgegaan? Dat was géén retorische vraag, want er was gewoon geen opvolging!
Toen die opvolger zich de afgelopen zomer gelukkig toch aandiende had de stress zich ondertussen zodanig meester van mij gemaakt, dat ik me voor het eerst sinds tijden een dag ziek moest melden… Stress van drukte, niet fit zijn en coronamaatregelen, ondanks het feit dat ik al minder was gaan werken. Dat de cardioloog midden in de vakantieperiode ineens een plek voor mij had, bleek mijn redding. Het zorgde juist op de praktijk weer voor extra werkdruk. Maar mijn collegae stelden mij gerust: Menno, we gaan dat redden! Alles lukte ook, maar daarna was de batterij leeg…
Het besluit om in september per direct te stoppen met ‘bistedokterjen’ was heftig. Voor mijzelf, voor Lia én voor de praktijk. Maar uiteindelijk voor iedereen beter. Een enorme ommekeer, maar het gaat lukken. Ik laat met een ‘gerust hart’ een dierenartspraktijk achter die volop in de vaart der diervolkeren verder kan. Wat mijn oom, mijn vader en Lolke Kalsbeek hebben opgebouwd, heb ik met Frank Schuurmans en Eric Havik verder gestalte kunnen geven. Het is aan de huidige generatie om daar weer een eigen invulling aan te geven. Steeds onder de vlag van ons prachtige logo: met hart voor dieren, in het hart van Fryslân!
Het is ronduit hartverwarmend welk een warme deken de afgelopen weken over ons is gelegd aan medeleven en dankbetuigingen in de vorm van kaarten, brieven, mailtjes, bloemen, lekkernijen en wat al niet meer. En nog steeds! Dat stellen we geweldig op prijs en doet ons goed. We zijn daar heel dankbaar voor!
Lia en ik gaan het werk enorm missen, maar er komt nu een tijd om ons te richten op liefhebberijen waar we eerder veel te weinig aan toe kwamen. Ik zal blijven schrijven en ben zelfs te volgen op Facebook onder de naam: Menno Bistedokter. Dingen gaan zoals ze gaan, in ‘toeval’ geloof ik niet. Lees nu even weer de eerste zinnen van dit verhaal. Het zal je niet verbazen dat onderweg uit de speakers van de auto Danny Vera ineens luidkeels met zijn wonderschone lied ‘Roller Coaster’ klinkt. Dat verzin je toch niet?
September 2020
