Sneeuwduinen
Ook tijdens de winterse ongemakken is bereikbaarheid essentieel in onze vak. IJs en weder dienende worden wij bij onze patiënten verwacht of anderzijds zij bij ons. Dat valt niet altijd mee in deze fotogenieke winter. Tijd om eens even te sneeuwduinen dus.
Dat gezever over een witte Kerst enzo. Nu is het al zes weken een witte wereld, is het weer niet goed. Maar eerlijk gezegd, dat sneeuwruimen heb ik zelf ook wel een beetje gehad. Is het niet op het eigen erf om uit de garage te kunnen komen, dan is het wel het parkeerterrein voor onze cliënten bij het praktijkpand in Grou. En achterom ook nog eens voor ons eigen wagenpark en de koeriersdiensten. Het is wel goed voor je conditie, maar toch. Lang leve de ruime parkeergelegenheid…
Al is het over het algemeen minder druk onder winterse omstandigheden, spoedeisende patiënten blijven er uiteraard altijd. Dat geldt zowel op het spreekuur als op route naar het grootvee.
Zelf heb ik niks met auto’s. Gewoon een mooi een transportmiddel. Niet meer, niet minder. Ik heb veel meer met dieren. Kijk graag naar een leuke hond, een grappige kat of een fraai Fries paard. Zo u wilt, desnoods naar een mooie dame. Dit in tegenstelling tot heel veel mannen. Sommigen praten lyrisch over hun auto als ware het hun allerliefste. Toch ben ook ik mijn tien jaar oude praktijkwagen best een beetje meer gaan waarderen deze winter. Hij bracht me waar ik moest zijn. Safe bovenal. Zelfs in het weekend van de stuifsneeuw liet ie me niet in de steek.
Het mag overigens best wel eens gememoreerd worden: ondanks een bijna-zouttekort heeft de overheid de doorgaande wegen zeer goed begaanbaar gehouden. Zelfs in onze noodlijdende gemeente. Maar dat voornoemde weekend was het even lastig. Ik had er dan ook geen moeite mee om op dat weeralarmmoment langs gestrande automobilisten door te schuiven. Zieke dieren hadden me nodig en ik trok de noodzakelijkheid van hun overmoedig de weg opgaan bij voorbaat in twijfel. Bovendien, als ik zou stoppen was ik misschien zelf ook de bok… Eenmaal aangekomen bij het boerenerf is er over het algemeen helemaal geen probleem meer, materieel is daar voldoende aanwezig om de toegang te waarborgen. Slechts één echt hachelijk moment maakte ik mee. Op de grote weg reed ik vanaf Grou naar huis achter een drietal sneeuwschuivers die gezamenlijk een sneeuwduin van de rijbanen naar de afslag verplaatsten. Die afslag was niet meer te zien en het zicht was door de sneeuwjacht toch al slecht. Op goed geluk dook ik door de witte massa. De sneeuw vloog over de auto en even zag ik niets meer. Toen ik vervolgens zonder mankeren boven op het viaduct aankwam betrapte ik mezelf erop dat ik mijn Dodge een complimentje gaf (‘Goedzo, braaf’ of zoiets moet ik hebben gemompeld)… Nadien had ik er ook alle vertrouwen in dat hij mij later op de dag in het donker achtereenvolgens wel door een drietal meterhoge sneeuwduinen in een oprit zou loodsen. Na een tweede aanloopje douwde hij gestaag door naar de boerderij. Op mijn verwijt dat hij de enige was die dag die de oprit niet schoon geveegd had kreeg ik een laconiek antwoord van de boer. “Dat kan ik elk half uur wel doen, blijf ik bezig!” En dat was ook zo. Gelukkig heb ik een trouwe vierwieler!
Februari 2010