Stapelen

De mondiale overbevolking heeft er toe geleid dat wij gewend zijn ons steeds dichter bij elkaar te huisvesten. Zo dijden dorpen uit tot stadjes en steden vervolgens tot metropolen. En als we niet meer naast elkaar kunnen wonen, dan doen we dat wel boven elkaar in flatgebouwen. In de dierenwereld komt eenzelfde fenomeen voor, maar daar is niet de overbezetting het motief om kolonies of kuddes te vormen. Meestal biedt de groep een grotere kans op overleven tegen een gezamenlijke vijand. Ik ben er nog niet helemaal uit wat de voornaamste drijfveer van het ‘stapelen’ van de nesten bij ons in de wilg aan de vijver is. Die plas achter ons huis wordt namelijk steeds geliefder bij het gevogelte. Vorig jaar broedden er een meerkoet, een zwaan en een waterhoentje. En in de korven in de wilgen diverse eenden en zelfs een duif. Het zwanenpaar keerde dit voorjaar prompt terug en kreeg gezelschap van een drietal meerkoetechtelieden. De korven maakten plaats voor ouwe melkbussen die weer onmiddellijk werden bezet door de eenden. Nu staan meerkoeten erom bekend zich redelijk agressief te gedragen. Ze torpederen alles wat maar in de buurt van het nest dreigt te komen. Wellicht was er voor de waterhoenen daardoor geen plek meer in de rietkraag en moesten ze uitwijken. Wat te doen? Tot mijn verbazing werd er ín de wilg een souterrainnest gemaakt ónder de melkbus met een broedende eend. Een bijzonder grappig tafereel. Moedereend heeft intussen met haar kroost de bus verlaten. Ben benieuwd wanneer de hoentjes het levenslicht zullen zien. Overigens: niet alleen nesten worden gestapeld in onze vijver, er is ook een meerkoet die haar vierde ei óp de andere drie had gelegd.  En nee, ik heb daar niet de hand in gehad! Mooi toch, hoe de natuur ons blijft verrassen.

Juni 2019