Veterinaire C.S.I. (De vondeling van Aldeboarn)
In juli van dit jaar werd Max gevonden met een klein etterend wondje op haar schouder. Dat werd bij ons op de praktijk behandeld en we schatten Max op dat moment ruim twee maanden oud. Het jonge poesje knapte gelukkig zienderogen op. Ze werd vertroeteld in haar nieuwe kosthuis in Aldeboarn en groeide als kool. Daar waren we getuige van toen ze achtereenvolgens voor haar entingen kwam. In oktober stagneerde die vooruitgang. Ze werd kreupel aan haar linker voorpoot. We vermoedden een simpel trauma en er werd pijnstilling voorgeschreven. Het leek eerst iets beter te gaan, maar na enige tijd verergerde de kreupelheid helaas. Een röntgenfoto van haar voorpoot bood geen uitsluitsel en dus werd de pijnstilling voortgezet. Het hielp totaal niets: de spieren van het hele pootje slonken zienderogen en het bovenarmbeen leek zelfs krom te groeien. Zou het toch met die oude wond te maken hebben? Op dat moment werd het tijd een second opinion te vragen bij de collega in de Hoofdplaats. Die maakte opnieuw röntgenfoto’s en schrok van het resultaat. Er waren niet alleen botveranderingen rondom het schoudergewricht, er zat overduidelijk een bukskogeltje in het opperarmbeen! Onze eerdere foto’s hadden we dus net niet hoog genoeg geschoten…
Röntgenfoto van Max (Sterkliniek Leeuwarden)
De oorzakelijke factor was nu overduidelijk, maar de oplossing kwam daarmee nog niet meteen dichterbij. Dus werd de orthopedisch chirurg geraadpleegd. Zijn advies was rigoureus: slechts amputatie zou de pijnlijkheid weg kunnen nemen. Met dat advies kwam Max weer terug bij ons en nog diezelfde week werd een afspraak gemaakt.
De operatie verliep voorspoedig, doch voor mij lastiger dan ik gewoon ben. Regulier amputeer ik halverwege het opperarmbeen, nu moest de schouder er echter ook af. Max kwam goed en vlot weer bij kennis. Het was aandoenlijk om te zien hoe blij ze was toen haar bazin haar op kwam halen: ze gaf kopjes door de spijlen van het mandje heen…
Nieuwsgierig geworden naar hoe dit nou allemaal heeft kunnen gebeuren werd ik getriggerd door de collegae om sectie te doen op het pootje. Voorzichtig prepareerde ik de spieren van het ernstig beschadigde Tuberculum majus humeri, de grote knobbel van het opperarmbeen van Max. De anatomie is na dertig jaar een beetje uit de grijze cellen verdrongen door ervaringen van recentere datum, dus de topografisch-anatomische atlas lag naast me ter ondersteuning. Zo probeerde ik de veelzijdigheid van ons prachtige beroep nog verder op te schalen: naast alle bekende subdisciplines waande ik me nu zowaar ook een beetje forensisch patholoog. Ik schraapte de spieren verder naar beneden van het opperarmbeen en zag ruim twee centimeter lager de donkere kleur en vorm van het bukskogeltje door de gave schacht naar buiten schemeren. Er was discussie met de orthopedisch chirurg hoe die daarin verzeild was geraakt. Dit onderzoek bevestigde mijn eigen theorie dat Max klaarblijkelijk van boven is beschoten en dat het corpus delicti via een wond bij het schouderblad vlak naast het gewricht het opperarmbeen in is gevlogen. Het poezenlichaampje heeft alles zo goed en kwaad als het ging hersteld, maar het pootje kon uiteindelijk niet meer belast worden.
Vlak voor Kerst kwam Max voor controle. Op zich kon ze zich prima redden maar ze leek soms nog ‘pijnaanvallen’ te hebben. De wond zag er prachtig uit en ze liet zich goed betasten. Over het algemeen redden katten zich prima op drie pootjes en bij Max is dat niet anders. Ik denk dat het vooral onwennigheid is geweest door het gemis van het pootje.
Mijn expertise eindigt hier helaas. Graag rondde ik deze veterinaire aflevering van Crime Scene Investigation af met de veroordeling van de dader. Helaas kan Max ons niet precies vertellen waar dit gebeurd is… En val me nu alsjeblieft niet lastig met anonieme epistels of haatmail vol uiteenzettingen hoe vervelend het is dat katten jouw prachtige bloemperkjes ruïneren. Dat weet ik heus wel; katten gebruik je gewoon niet als schietschijf, punt uit! Rest mij nog uit te leggen waarom Max niet Maxima heet. In het kosthuis van Max woont al langer een andere kat, Schumi genaamd, naar Michael Schumacher. En Max is dus vernoemd naar zijn opvolger: Max Verstappen. Dat zij een poes is doet daar niets aan af. Maar of ze haar naam ooit echt eer aan zal doen? Dat valt te betwijfelen. Alhoewel? Op drie pootjes kunnen katten nog steeds rap uit de voetjes!
December 2016