Afscheid op afstand
Benauwd hijgend zat Spencer voor mij op de behandeltafel. Zijn hart fladderde in z’n dertien jaar oude borstkas, een pols kon ik nauwelijks meer voelen. Een blauwgrijze tong hing triest uit z’n bekkie. Van de waardigheid van zijn voorname roepnaam was verdraaid weinig meer over. Natuurlijk zou ik gevolg willen geven aan zijn om hulp smekende ogen, maar dat was tegen beter weten in. Eigenlijk kon ik niet anders dan hem uit zijn lijden verlossen. Het grote probleem evenwel was dat de baas en de vrouw op vakantie waren naar het prachtige IJsland. Dochter en schoonzoon hadden zich zolang over het oude heerschap ontfermd.
Er waren al langer ouderdomskwaaltjes bij de Franse bulldog, maar deze benauwdheid was erg snel op komen zetten. Ik legde uit dat het hart het heel lang kan verstouwen en probeert problemen te compenseren. Maar als dat niet meer lukt, dan kan het héél snel bergafwaarts gaan. Dat was nu dus het geval.
Er werd telefonisch contact gelegd met het eiland vlak onder de poolcirkel en dat lukte wonderwel vrijwel meteen. Typisch voor het dunbevolkte Noord Europa: de infrastructuur op het gebied van telecom is daar meestal juist uitstekend. Meelevend schetste ik de situatie. Ik zet het welzijn van het dier altijd voorop, juist ook in dit soort gevallen. En een stukje van de zorg die je een dier levenslang hebt geboden is dat je in moet grijpen als dat nodig is. In dat geval is levensbeëindiging de enige juiste oplossing. Humaan gebeurt dat meestal palliatief; dieren brengen we in een diepe slaap die uitmondt in een hartstilstand. Ondanks dat we mekaar nog nooit hadden ontmoet, hadden de baas en zijn vrouw aan een half woord genoeg. Dus gaven ze toestemming om Spencer in te laten slapen.
De ouwe viervoeter werd door de telefoon liefkozend toegesproken. Ondanks dat het echtpaar op het telefoonschermpje in beeld was, drong het nauwelijks tot het benauwde beest door. Voor de beide baasjes was het juist waardevol dat ze Spencer wel konden zien. Ik bracht een stuwbandje om de rechter voorpoot van de hond, zocht de ader op en bracht langzaam een overdosis slaapmiddel in zijn bloedbaan. Vrijwel live kon het hele ritueel gevolgd worden, zij het op 2500 km afstand. Het benauwde hijgen stokte en langzaam raakte Spencer in de eeuwige slaap.
Daarna moesten we bepalen wat er met het stoffelijk overschot diende te gebeuren. Als dat bij ons op de praktijk achterblijft, zorgen wij voor afvoer via de kadaverdienst. Voor veel diereigenaren is het echter een weinig aanlokkelijk vooruitzicht om hun dierbare viervoeter in een grote bak met dooie beesten te zien verdwijnen. Ook al is een fabeltje dat ze worden gerecycled als veevoer. Dikwijls wordt er gekozen voor het dierencrematorium. Elk dier kan individueel worden verbrand en de as kan bewaard worden in een urn of worden verstrooid waar men wil. En tenslotte is er natuurlijk de mogelijkheid om een dier te begraven. Dat kan op een speciale dierenbegraafplaats. Maar als je de mogelijkheid hebt, wordt begraven in de eigen tuin door de meeste gemeenten ook toegestaan. Dat laatste gebeurde met Spencer. Op de plek waar ie altijd ronddartelde heeft hij zijn rustplaats gekregen.
De vakantie van zijn beide baasjes zal altijd worden herinnerd als die waarin ze Spencer hebben moeten loslaten. Desondanks waren ze dankbaar dat zij op zo’n grote afstand toch gepast afscheid hebben kunnen nemen van hun geliefde huisdier.
Oktober 2017 