Soulmates

“Rakker ligt languit midden op het kruispunt en kan helemaal niks meer”, zo luidde het zeer dringende spoedgeval. In gedachten zag ik allemaal auto’s in een file voorzichtig om de hond heen manoeuvreren… Toen ik arriveerde bleek de ouwe Labradorreu inderdaad uitgeteld op een overigens doodstille kruising te liggen, recht voor het huis waar ie woont. Na onderzoek kreeg ik ‘m met enige moeite weer voorzichtig in de benen en stiefelde de grote reu zwaar hijgend naar huis terug. Ik zwaaide naar zijn baas Arjen, die steunend op de rollator voor het raam stond toe te kijken. Binnen passeerden verschillende opties omtrent de oorzaak de revue. Rakker is twaalf. Leeft al ruim twee jaar op pijnstillers c.q. ontstekingsremmer wegens chronische artrose van de achterhand, maar doet het daar prima op. Drie jaar geleden heb ik nog een rare tumor van zijn poot verwijderd en ook daar is hij volledig van hersteld. Epilepsie zoals één van de vorige honden van het echtpaar destijds had was het in ieder geval niet. Dat geeft vaak een kramptoestand en nu was Rakker gewoon ineen gezegen tijdens het uitlaten. Ik kon slechts een hele vage snelle hartslag ausculteren en nauwelijks een pols voelen. Het meest waarschijnlijk was dat Rakker een flauwte heeft gehad door hartfalen en daardoor even uit de tijd was geweest. De symptomen van al enige tijd hoesten bevestigden dat ook nog eens. “Heeft ie het dus ook aan het hart, net als zijn baas”, luidde de conclusie. Arjen heeft namelijk een kleine dertig jaar geleden op zijn 46^ste al een hartinfarct gehad en de eerste omleiding gekregen. En momenteel is hij herstellende van 10 weken ziekenhuisopname na weer een ingreep. Ik schreef Rakker medicatie voor om zijn hart beter te laten functioneren en het overtollige vocht uit de longen af te drijven. Dan neem ik afscheid met een bemoedigende schouderklop voor de baas. Arjen kromp ineen van de pijn, want zat daar vlakbij niet de wond van het implantaat dat hij net had gekregen…?

Drie dagen later bij het controlebezoek sprintte Rakker me tegemoet in de hal. Het ging zo goed dat Rakker zich teleurgesteld toonde dat ie z’n gewone rondje niet meer mocht maken, zo vertelde de bazin mij. En dat had ik nou juist verboden om situaties als eerder te voorkomen. De vrouw des huizes heeft het overigens maar druk met haar patiënten. Vandaag heeft ze zelfs ook nog een ziek kleinkind onder haar hoede. “Gelukkig bent u heel wat mans. Bovendien is het mooi weer en kunnen ze lekker in de tuin”, opper ik. “Jaa, maar die moet ik ook nog helemaal in m’n eentje onderhouden…”

Het is een beetje riskant om een stukje te schrijven over deze beide hartpatiënten. Want ze leven allebei natuurlijk bij de dag. Maar als de hond zich net zo’n taaie Rakker toont als zijn baas, zal het best wel loslopen. Ik hoop dat deze beide soulmates nog een hele poos gegund is.

Juni 2016

Naschrift juli 2021: Rakker heeft nog ruim een half jaar geleefd. In januari 2017 heb ik de ouwe reu thuis in zijn vertrouwde omgeving in laten slapen in het bijzijn van Arjen en zijn vrouw. Bijna 13 is ie geworden en dat is een respectabele leeftijd voor een Labrador Retriever. Ruim vier jaar later in mei 2021 overleed zijn baas en soulmate Arjen. Ik was geroerd door het feit dat juist mijn foto van bovenstaand verhaal was uitgekozen voor de dankbetuiging van de familie, die op 3 juli in de familieberichten van de zaterdageditie van de LC verscheen.