De Begroting

Al ben ik geen economisch rekenmirakel, ook ik moet geregeld een begroting maken. Voor elke patiënt meestal zelfs twee.

Voorbeeldje. Als een huisdier een operatie moet ondergaan, wil de baas meestal graag weten hoe diep hij in zijn buidel moet tasten. Ik heb inmiddels wel afgeleerd op de bonnefooi een prijsopgave op te lepelen. Deed steevast de praktijk, en dus ook mijzelf, tekort. Tegenwoordig laat ik de computer standaard de berekening maken, dan weet ik tenminste zeker dat alle medicamenten, materialen en meedogenloze tijd worden ingecalculeerd. Die financiële begroting is een noodzakelijk kwaad. Immers, de schoorsteen moet toch roken?

Die andere begroting daarentegen vind ik een veel interessantere uitdaging. Een behandelplan maken. Hóe ga je bijvoorbeeld een operatie uitvoeren?

Neem Famke. Een ruim 9-jarige Mechelse herder die met een soortgenoot op een boerenerf in Raerd waakt. Famke heeft al jaren een goedaardige tumor op haar kop die waarschijnlijk van oorsprong uitgaat van weefsel achterin de oogkas. Tweemaal eerder had ik deze patiënt op de operatietafel. Alweer drie jaar geleden voor het laatst. Het oog zelf was steeds niet aangetast, maar het werd zodanig overwoekerd door de tumor dat Famke het zicht werd ontnomen. Beide keren spaarde ik met succes het oog, maar evenzovaak kwam de tumor terug omdat ik klaarblijkelijk niet alles had kunnen verwijderen. Ogenschijnlijk deerde het Famke niet. Ze was gezond en dartel. Maar gezien de omvang van de tumor moet het haar danig gehinderd hebben. Bovendien, het was geen gezicht. Auditie doen voor ‘The Elephant Dog’ zou zomaar kunnen. Het linkeroog was al bijna driekwart jaar niet meer zichtbaar en de tumor woekerde over de neusrug door tot onder haar snorharen. Ik adviseerde de baas en bazin nog eenmaal te proberen om in ieder geval cosmetisch een oplossing te zoeken. We leven immers in de tijd van de facelift en de extreme makeovers. Waarom mag dat op een overigens prachtige Mechelse teef niet van toepassing zijn? Na lang wikken en wegen vroegen ze mij nog één keer een poging te doen.

Vlak voor de opname vroeg ik bovendien toestemming om het oog te verwijderen. Famke zag nu immers ook al niets en dan kon ik de bron waarschijnlijk beter aanpakken. Dat was even slikken, maar uiteindelijk ging ook dat door. Een spannende en langdurige ingreep volgde. Halverwege brak mij heel even het zweet uit. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen?

Dat is alweer een maandje terug. Famke dartelt weer als vanouds over het erf. Ik heb niet de illusie dat de tumor nimmer opnieuw de kop op zal steken. Maar voorlopig lijkt de rigoureuze aanpak succesvol. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Het diepe snijden volgens mijn laatste begroting lijkt zijn vruchten af te werpen. Hadden we dat maar eerder gedaan. Op zich weet de baas van Famke daar ook alles van. Als inwoner van de armlastige gemeente Boarnsterhim. Een beter advies kan ik ook niet geven aan onze wethouder van Financiën.

Christina, Famke en Daan van de Snitserdyk te Raerd     (Foto Pier van der Heide)

December 2008

Naschrift juni 2012: Eind mei heb ik Famke laten inslapen op de respectabele leeftijd van 13 jaar.