Joplins triomf

Zelden hebben we een eigenaar zo snel overtuigd om een hond een operatie te laten ondergaan als bij Joplin. Het is deze week precies een jaar geleden. Joplin was net loops geweest en dronk sindsdien plotseling liters water per dag. Urine- en bloedonderzoek wezen uit dat Joplin aan suikerziekte leed. Dat komt vaker voor bij wat oudere teven, juist na de loopsheid. Op dat moment zwaait het zwangerschapshormoon progesteron de scepter over de cyclus. Progesteron wordt door de eierstokken geproduceerd. Als je de eierstokken snel verwijderd is er een kans dat de suikerziekte niet verergert, ja zelfs helemaal geneest. Een uurtje na binnenkomst, onderzoek, diagnose en uitleg daarvan, lag Joplin bij ons in de O.K. op tafel. Voor zowel de patiënt als de bazin Rike was dat bijzonder ingrijpend.

Even terug in de studiebanken, zo´n twintig jaar geleden. Tijdens een college orthopedie liet de professor een filmpje van een patiënt zien en wij als studenten mochten een diagnose stellen. Het betreffende hondje dartelde door een grote tuin en leek niet kreupel of zo. Desondanks werden de vreselijkste afwijkingen geopperd. Geen van ons ‘raadde’ echter de enige juiste diagnose: het beestje was blind! Het leerde ons toen twee dingen. Dat je snel op het verkeerde been kan worden gezet door vooringenomenheid en dat een hond blindheid geweldig kan maskeren, zo je wilt compenseren. Waarom dit verhaal? Wel, Joplins suikerziekte leek eerst omkeerbaar. De aanvangsdosis insuline die dagelijks door Rike moest worden ingespoten kon vrij snel verminderd worden. Helaas moest de dosering later toch weer bijgesteld worden en was de diabetes voor de rest van Joplins leven een feit. Eén van de complicaties van suikerziekte is staar. In rap tempo werd Joplin hiervan het slachtoffer. Later kwam daar ook nog glaucoom bij en ging bij één oog zelfs de lens aan de wandel. Volledige blindheid was het gevolg. Aangezien haar gehoor ook al behoorlijk is verminderd, blijven de reuk en de tast als voornaamste zintuigen over om dat te compenseren.

Joplin is een Drentse Patrijs. De ‘Drent’ is van oorsprong een heel oud Nederlands jachthondenras met een erg vrolijk karakter en een meestal onuitputtelijke onstuimigheid. Vandaar dat Joplin is vernoemd naar de Amerikaanse componist van vrolijke en aanstekelijke ragtime muziek, Scott Joplin. Voor de jacht was ze niet bijster geschikt. ‘Wild’ vond ze eigenlijk maar ‘vies’. Sowieso is Joplin niet het prototype van een ‘Drent’. Dat komt haar nu goed van pas. Ze is tamelijk rustig, bedaard en voorzichtig. Wel is ze altijd dolenthousiast geweest op wandelen. In het bos en vooral op het strand. Nu nóg! Tijdens een uitje loopt ze eerst een rondje, komt weer terug en tikt dan even met de neus tegen Rike’s hand. Dat is typerend. Was ze vroeger wat afstandelijk, tegenwoordig zoekt ze meer contact. In het begin liep ze nog wel eens tegen obstakels, nu nooit meer. Ze heeft fantastisch leren omgaan met haar handicaps. Net zoals Rike heeft leren omgaan met de suikerziekte. Zij omringt Joplin met bewonderenswaardige zorg. Ze prikt zelf bloed, meet het suikergehalte en spuit insuline naar behoefte. Joplin daarentegen voelt tegenwoordig een ‘hypo’ (acuut suikertekort) aankomen, stopt waar ze mee bezig is en wacht tot Rike met voer komt. Zo zijn ze fantastisch op elkaar ingespeeld. Heel lange wandelingen behoren tot het verleden; een karretje achter de fiets brengt uitkomst.

In januari is Joplin twaalf jaar geworden. Acht jaar geleden heeft ze een nest met acht pups gehad. Eén teefje uit dat nest, Cris(tie), is gebleven. Dagelijks is Rike met beide honden te signaleren in Grou. Dat Joplin blind is, is zo echt niet waar te nemen.

Is Joplin nu zielig? Bij haar komt de ouderdom duidelijk met gebreken. Je kunt er een heel ethisch verhaal over ophangen, maar ze heeft er in ieder geval goed mee leren omgaan. Nu al bijna een jaar. Ze geniet nog bijzonder van ‘uitgaan’, mensen begroeten, op onbekend terrein ‘neuzen’ en het allermeest op het strand. Ze eet goed en is weer op haar oorspronkelijke gewicht. Ze is altijd de baas over Cris gebleven en heeft haar altijd bemoederd met het toilet maken. Al zijn de rollen steeds vaker omgedraaid: ze laat zich tegenwoordig gewillig door haar dochter verzorgen. Haar slechtste eigenschap is dat ze klikt, ze komt Rike bijvoorbeeld melden als Cris de prullenbak plundert…

Zielig is niet het juiste woord, Joplin is gewoon een oudere hond met beperkingen. Met nog heel veel schik in het leven, getuige het volgende voorval. Cris is een ster in het apporteren, maar onlangs was ze haar frisbee kwijt in het veld. Na lang struinen, werd het zoeken gestaakt. De volgende dag besloot Rike toch nog een poging te wagen en gedrieën trokken ze het veld weer in. Het was een prachtig gezicht toen Joplin met opgeheven kop met de frisbee in haar bek kwam aanzetten. Ook al zit er geen licht meer in haar ogen, ze straalden. Ze straalden van triomf!

© Maart 2005

Naschrift maart 2007: op 1 maart heb ik ‘Joplin van ’t Brouwerswiekie’ in laten slapen nadat een andere slopende ziekte haar het leven zuur maakte. Het ging toen echt niet meer. Joplin is ruim 14 jaar geworden. Volgens haar baas en bazin Renze en Rike Runia was ze een waardige hond, een hond van adel. Voor mij was zij een meer dan bijzondere patiënt.