Nuvere betinksels

Yn gedachten sjoch ik ús haadmaster Piter jûns let syn frou by in slokje op ‘e hichte bringen fan wat der op ‘e gearkomste fan de âlderried bard wie. “Moatst no dochs ris hearre!” Ik hear it him sizzen. Wat it gefal wie? Ik hie dy middeis in putsje by de ein hân, wêrby ik ynienen in nuvere assosjaasje krige. Ik moast tinke oan dat reklamespotsje (‘even Apeldoorn bellen’) oer presidint Clinton en dy man mei dy voodoo-pop yn dat museum. Dyselde jûns skeat my dat ûnder de gearkomste wer yn ’t sin. Ik koe it net litte om fan master Piter yn ‘e rûnfraach te fernimmen hoe’t it mei him gong. Earder op ‘e jûn hie ik al murken dat it him yn ‘e rêch skeat. Hy seach my ferheard oan. “Wêr soe er no dochs op doele?”, seach ik him tinken. “No, ik woe graach witte of jo jo fan ‘e middei ek wat oars as oars field hawwe”, sei ik. “No nee, ik fiel my poerbêst”, andere hy. “Wier net?”, frege ik. “In bytsje pine yn ‘e holle, fierder net.” Gelokkich mar. Ik hie nammentlik syn namgenoat, Piter, ûnder ‘t mes hân. Ús Jetse hat in knyn, in raam, en dy hat er nei master ferneamd. En dêr moast eins in Loekie by, mar wy wolle gjin jongen hawwe. Kastraasje wie de koartste klap. Master seach my ris oan nei myn relaas en luts syn wynbrauwen op. Yn de hilariteit dy’t dêrop folge, kaam der noch in nuver ferhaal los fan in Frienzer mem. Sy siet midden yn ‘e nacht op it húske en in mûs rûn har om ‘e bleate fuotten. Yn panyk stode se wer op bêd. Se waard ferbjustere troch de opmerking fan har man dat ‘har poes’ de sliep blykber ek net út hie. En hy draaide him wer om…

In wike letter kaam myn kollega út Idaerd moarns gnyskjend op ‘e praktyk mei de fraach: “Doe jij voodoo op meester Piter?” Wat wie it gefal? Master Piter hie de jûns dêrfoar by harren op húsbesite op ‘e tekst west. No nee, ik haw him útlein dat it alline mar nuvere tinzen fan my wiene. Mar ik hie wol yn ‘e rekken dat dit ferhaal rûnsjongen gean soe. It like my better om de wiere tadracht mar efkes te publisearjen om misbegryp foar te wêzen. Sadwaande, dus.

Ferline wike hawwe wy dan ‘Loekie’ by in boer út Flânsum weihelle.  Se moast earst efkes wenne, mar dat duorre net lang. It taferieltsje dat him dêrnei ôfspile: eltse oerienkomst mei de namgenoaten berêst op suver tafal! As master Piter en syn frou jûns foar de kachel dit yn Linepraat (ús doarpskrante) lêze, tink ik dat sy skodholje. En se hawwe gelyk, de earstkommende âlderried-gearkomste heart sûnder dit soarte fan nuvere betinksels te ferrinnen!

Novimber 2003, ik wie doe âlderriedslid fan de Trije Doarpenskoalle yn Reduzum.

Piter mei syn Loekie