Ziek van dieren

Een infectieziekte die van dieren kan worden overgedragen op mensen noemen we een zoönose. Er zijn talloze virussen, bacteriën, schimmels, mijten en wormen die bij beesten voorkomen en mensen ziek kunnen maken. In 2007 was er een uitbraak van Q-koorts in Brabant, waar een groot aantal mensen letterlijk een griep van bacteriële oorsprong aangewaaid kreeg uit de geitenhouderij. Soms met desastreuze gevolgen van chronisch ziekte en zelfs sterfte. Een ander ernstig voorbeeld is de BSE-epidemie bij koeien in Groot Brittannië die bij mensen de Ziekte van Creutzfeldt-Jakob kon veroorzaken als mensen vlees van een besmette koe hadden genuttigd. Veel vaker gebeurt het dat mensen een voedselvergiftiging oplopen als (vooral varkens- of kippen-) vlees op de barbecue onvoldoende verhit is geweest. Je kunt de Ziekte van Weil krijgen door contact met urine van ratten, maar ook van een besmette koe of hond. Dat kan zelfs gewoon door zwemmen! Van vrijwel alle diersoorten kun je jeuk of plekjes oplopen van schurft en schimmelinfecties. Je kunt zelfs ziek worden door wormeitjes van de kat uit de zandbak of van de hond uit zijn eigen vacht. 

Moeten we dan bang worden voor dieren? Welnee, we moeten het gezonde verstand gebruiken en altijd de hygiëne in acht nemen. Goed handen wassen dus. Verder preventief denken en doen: dieren op tijd vaccineren, ontwormen en laten behandelen.  Het nu volgende voorval laat zien hoe een onschuldig plekje bij een jonge cavia verschrikkelijk kan ontsporen tot een akelige infectie bij de mens.

Ziek van een cavia

Het moet ergens in december geweest zijn dat dochterlief werd verblijd met een kleine cavia. Al vrij snel stond de familie met het beestje bij ons in de praktijk, want er zat een onnozel klein plekje op het neusje. Mijn collega dacht aan een schimmelinfectie en behandelde dus als zodanig. Begin januari trof ik het olijke diertje zelf. Er zat nog een grote wrat op de neus en het beestje had ook jeuk. Ik dacht op mijn beurt aan schurft. Dat geeft jeuk en daardoor gaat zo’n diertje krabben. Maakt de huid kapot en schimmel kan makkelijk toetreden. Wat er nu echt het eerst was? Soort kip of het ei-verhaal, denk ik. Ik behandelde in ieder geval de schurft.

Daarna hoorden we een hele tijd niets meer, totdat ik zelf in mei even contact opnam hoe het eigenlijk was afgelopen. Nou ehh… En toen kwam er een heel dramatisch verhaal. De cavia was al heel snel de oude, maar ergens in februari kreeg de vrouw des huizes een beetje jeuk op haar hoofd. Snel daarna werd zij door een collega erop geattendeerd dat ze roos had. Was ze gestrest? Dat leek van niet. Toch ging ze maar ‘Head & Shoulders’ gebruiken. Dat hielp niet, sterker nog: het werd alsmaar erger. De huid raakte geïrriteerd, werd rood en pijnlijk. Haarlotion leek het proces nog verder te verergeren. Om een heel lang verhaal kort te maken: via de huisarts en de dokterswacht kwam mevrouw bij de huidspecialist terecht. Drie verschillende dermatologen hielden er achtereenvolgens ieder een eigen theorie op na. De voorgeschreven antibiotica hielpen niet en er ontstond uiteindelijk een groot abces op het hoofd. Daar werd in gesneden en nieuwe medicatie werd voorgeschreven. Die zorgde voor uitslag over het hele lichaam… Kweek bracht tenslotte een schimmelinfectie aan het licht. Vanaf het allereerste begin was het caviavoorval al gememoreerd. En natuurlijk weet niemand zeker of de cavia nu echt wel de grote boosdoener is geweest. Maar suggestief is dat wel. Zes weken lang heeft moeders medicatie tegen schimmel geslikt en langzaam knapte de hoofdhuid op. Maar het geeft tot op heden wel een kale plek. Of daar ooit weer haar op zal groeien? De tijd zal het leren.

26 februari 2014

28 februari 2014

5 maart 2014

30 maart 2014

2 mei 2014

En de cavia? Die was in januari al helemaal genezen. “Wat een leuk beestje!”, mailt de vrouw des huizes. Voor zover aanwezig, is er geen haar op haar hoofd die eraan denkt het diertje de Zwarte Piet toe te spelen.

Wat is nu de moraal van dit verhaal? Het leert ons een paar zaken. Allereerst moeten wij bij het houden van dieren altijd hygiëne betrachten. Simpel handen wassen na contact volstaat meestal. In de tweede plaats is het heel verstandig bij een verdacht of moeilijk te onderkennen ziektebeeld eraan te denken dat het door jouw geliefde huisdier veroorzaakt kan zijn. En meld dat ook altijd bij de arts! Vraag het desnoods de dierenarts. Want op z’n Van Galiaans: zijn die dokters nou zo dom, of dierenartsen zo slim? Welnee, ik denk dat wij bistedokters er gewoon wat beter op gespitst zijn…

Juni 2014