De Commercial (‘It Spotsje’)
Voor de ‘Doch It Foar Dyn Doarp’-serie van Omrop Fryslân wordt onze dierenartsenpraktijk in de gelegenheid gesteld om zich op het commerciële pad te begeven. Dat reclamespotje van twintig seconden en alles wat zich rondom de opnames afspeelde leverde echter wel materiaal voor een avondvullende speelfilm!
Deze week is Reduzum in voornoemde reeks op de Fryske buis. De plaatselijke middenstand mag daarbij sterspotjes leveren rond het live-programma. Er was nog één plaatsje vrij. Of de bistedokters ook mee wilden doen? De stemmen daarover staakten in eerste instantie binnen onze maatschap. Bovendien moesten we dat eerst eens even bij de KNMvD, onze maatschappij voor diergeneeskunde, checken of zoiets überhaupt wel zou mogen. Het mocht, mits we de ‘goede zeden’ in acht zouden nemen. Nou waren we toch al niet van plan om medicijnen aan te bevelen of onszelf onbetamelijk de hemel in te prijzen. Bovendien zouden we zelf niet anders dan terloops ‘zedelijk’ in beeld willen komen: slechts onze patiënten acteren immers in adamskostuum. Kortom: ‘By eintsjebeslút soe it dochs heve!’
Een paar dagen voor de opnames kwam een delegatie langs om het spotje door te spreken. Ons ‘script’ lag klaar. Ik moest behoorlijk praten om onze bedoelingen duidelijk te maken, namelijk: het tonen van de enorm grote variatie aan dieren, diereigenaren en werkzaamheden van ons vakgebied. En dat in 20 tellen! De regisseur vond dat we in ieder geval duidelijk wisten wat we wilden. Over de uitvoerbaarheid lagen er echter wat twijfels…
Maandag 9 mei was het zover. Die ochtend werden er, mede voor een ander item (Het Friesch Rundvee Stamboek), van twee collegae opnames gemaakt op een boerderij; diezelfde middag zou meteen na het middagspreekuur de rest op de praktijk worden geschoten. Nu is het maandag vaak een drukke dag, zo direct na het weekend. Maar de hoop dat er zich naast die gewone bedrijvigheid net op die twee cruciale opnamemomenten even geen spoedgevallen zouden melden bleek ijdel. Desondanks werden met kunst en vliegwerk beide schaapjes, met goed gevolg, van hun lammetjes verlost. Immers, ons werk heeft natuurlijk wel voorrang op de spotlights. Daarnaast werd echter ons improvisatievermogen ook nog eens danig op de proef gesteld doordat we een tweetal bewerkelijke spoedoperaties vlak voor de opnames en meteen daarna moesten doen…
Collega Lolke Kalsbeek krijgt uitleg van de regisseur, de figurant Nico Hooghiemster kijkt over de schouder mee. (Foto Piet Elzinga)
Collega Frank Schuurmans zet met eigenaar Nico Hooghiemster de merrie goed voor de opname.
Aan het eind van het spreekuur kwamen de eerste figuranten al binnen druppelen. Er was namelijk een beroep gedaan op een aantal vrijwilligers om hun dieren van diverse pluimage in beeld te brengen. De 87-jarige Arjen Schoustra arriveerde naar eigen zeggen met een tweetal filmsterren: zijn vrouw en een klein ooilammetje. Daarmee relativeerde hij ontegenzeggelijk zijn eigen markante trekjes.
Arjen Schoustra arriveert met zijn beide ‘filmsterren’. (Foto Herman Hoogendijk)
Klokslag half drie arriveerde ook de hele crew: een jeugdige camera- en dito geluidsman begeleid door een aantal mensen van de commissie uit Reduzum en een tweetal fotografen. De regisseur hebben we niet meer gezien, want die kon niet tegen de lucht in de praktijk. Noodgedwongen nam ik die taak toen zelf maar ter hand.
Dat leverde midden op straat voor de praktijk meteen een grote discussie op met de beide ‘jonkies’ voordat er ook maar één shot was genomen. Zelf wilde ik een negental korte flitsende opnames, maar dat eerste moest volgens hen zeker al meer dan een kwart van het hele spotje duren! Onderwijl stonden de figuranten gereed en werden auto’s tot stoppen gemaand zodat we besloten om maar gewoon te gaan draaien.
Achtereenvolgens werd in rap tempo de rest van het script gevolgd. Omdat alles wél goed geregeld was, werd in een half uur het programma afgewerkt, waar anderhalf uur voor was voorspeld door de regisseur. Zonder verdere woordenwisselingen, want de jongens hadden inmiddels wel door dat ik toch te eigengereid was. Wisten zij veel dat mijn betweterigheid gestoeld was op het advies van een ingewijde…
Vermakelijk was het operatieshot. Collega Eric stond in vol ornaat in de operatiekamer klaar om een hond te castreren. In plaats van ‘actie!’ riep ik ‘snijden!’ en gebiologeerd werd de operatie door de hele filmploeg gevolgd. Voor mijn gevoel is de hele castratie gefilmd. Zowaar geen surrogaat maar echte reality-tv. Gelukkig viel er niemand flauw.
Het operatieshot. (Foto Piet Elzinga)
Maar het allermooiste moment werd door iedereen gemist. Overdonderd zat het konijntje midden op de behandeltafel de overweldigende belangstelling gade te slaan. Het deed wat je een konijn zelden ziet doen: het gaapte. En het sloeg nog net niet verveeld een pootje voor het bekkie, zo van: ‘Wat ‘n drokte, net ju?’
En het eindresultaat? Heb ik nog steeds niet gezien. Ben er helemaal niet gerust op, maar kan er ook niks meer aan veranderen. Dus laten we maar gaan kijken.
Juni 2011
(Foto Piet Elzinga)
En dat het uiteindelijk best leuk is geworden kunt u zien als u op deze link klikt.